't Vlammeke etter genogt van!
Van de week ston t`r `n akeleke tocht over `t Bléékveldje die recht van de Noordpool leek te komme. Zellefs d`onde zate maar éél kort op d`r ukke n`om te kakke. Zullie baasjes adde nerreges erreg in. Metter mebieltje vastgeplakt in d`r ande ware z`in `n andere wereld. Ereges op `t Winternet denk.
Waffer wereld da was wier al gauw duidelek toen t`r deur de tocht zo`n fééstelek reclamebladje tege de Geit aanwaaide. Da bleef plakke ter òògte van d`r bronze ribbekast.
Toevalleg prees op die bladzijde `n bekende supermart lekkere, sappege Kersemus-kerremenaai n`aan in vette geure n`en werreme kleure. De Geit en ik wiere n`ammaal sjeloers op die “eppie” mense rommetom de féésttafel. Ge kon zowatte de dzingel-bels ore n`op d`achtergrond!
“Waarom zullie wél en wij nie??”, schoot `t deur mijn kerstgedachtes. “Zullie ete d`r eige `n `n maatje méér mè dees dage en wij ebbe n`allééneg mar wa kaalgevrete n`en volgepoept gras!” “Méér nie!”
Ja, de Geit die ad niks te mekkere mettie kerstkrans vol gezonde groente rond d`r nek. Ik oorde ze somtijds `s nachs lekkere mummele van `n paprika of `n peej. Neeje, die Geit kwam niks tekort! Mar mijn lontje wier steeds korter!
Oewel, fleeje zaterdag kwam t`r inéés bezoek. `t Zou tijd worre. Mè d`ellef-ellef is t`r genogt vollek, mar in de wintertijd…ho-ho-ho mar! `n Ouwe vent mee `n jong kulleke van `n jaar of ellef kwame d`n oek van de flet om zeile. En z`adde `n trapke bij! Ze kwame regelrecht op ons af, nie lettend op de bruine landmijne die lings en rechs verspreid lage.
Die vent zette da trapke neve de sokkel en de bejaarde bullebak joog da manneke naar bove. Ze zage d`r `n bietje erremoeieg uit: ij mè zo`n ouwerwetse winterjas en zo`n pet die in 1933 in de mode was en da kulleke droog `n groen pakajaske. Mar ze kwame nie van de Korte Parkastraat, neeje ze kwame zo te zien van de kante van de Kaai. Da kon kloppe: ze zage d`r wa d`avelòòs uit. Da manneke klom roef t`m as `n kaaiboef da trapke n`op en jatte toen dòòdgemoedereerd de krans!
De Geit ston stokstijf van angst en ok ik durrefde bekant nie te flakkere! Ik wouw nog om ullep roepe n`en toen ze d`n oek om ware, begon de Geit ok te mekkere. Vus te laat netuurlek, ze ware n`in de Stille Nacht verdwene mettie krans! Wie doeta nouw?
Mar kwaaieg`eid makte plek voor meelei. Wie jatter nouw `n groentekrans vol boerekòòl? Dan motte wel éél veul onger ebbe! En ik stelde me zo voor dasse in `n klein, tochteg, vochteg, kouw kotje achteraan `t Smakkestratje nouw lekker zate te smikkele van die kerst-krans. Ik zag `t al vóór me: dieje n`ouwe vent vraag d`aan da kulleke: “ Gij nog wa boerekòòl?” “Ja, opa”, zegtie dan, “ mag ik dèèr dan zo`n lekker peeke bij?”
Kek, kom `t tóch nog goed dees dage.
Wa eerder te leze was over 't Vlammeke
Vlammeke
Ongans g'ete
Sleeke rijje
Bietje bokkeg