Ongans g'ete

Ik schrok lest wakker toen `t nog ginéés nacht was. Ik mot ingedommeld zijn van m`n eigeste werremte. Ja, ok vlammekes staan somtijds op `n laag pitje. Ik keek rommetom `t Bléékveld: gin mens te bekenne. Gin ond ok. Mééstal ziede die twee in kombinasie: d`n ond mee aan `n dradje `n mens die ok weer verbonde n`is mè z`n mebieltje. `t Was stil, bekant Stille Nacht, oewel Sintereklaas nog volop over de dake van `t Krabbegat reej. Lest zag ik `m nét `t Kleine Kerkstratje n`in schuive mè z`n pèèrd.

Over pèèrde gesproke; veul bééste ziede nie ierzo. Ja soms `n ééle n`òòp ganze. Die strijke dan in ééne neer op `t gras van ons Bléékveldje. En mar vrete n`en ouw’oere mè mekaar! En `n leve dasse make! En ge verstaat `r nog gin moer van ok! Ze gakke mè mekaar in één of andere Scandinaviese taal. Zo`n taal die ge prat mè drie ijsblokskes in oew Schrobbelèèr in oew mond. Mè van die vastgevroze klanke mè veul “eu”’s. ( Völ ös dus op z`n Berregs). Mar zo wor ons Berregse Bléékveld wel in `n möm van tijd kaalgevröte zogezeed!

Eve naar achte adde de Geit en ik d`r schòòn genogt van. “Ei!”, riep de Geit, “goed is goed or!” De völvrate graasde gewòòn deur. De brutaalste keek onze kant op en snauwsnaterde trug: “D`r is ander gras genögt voor ons ammaal!” Da klonk nie echt Scandinavies. Meer `t taaltje van Berrege-Noord, de kaante van Altere n`op. Ze kwame dus duidelek wel uit `t Oòge Noorde.

“Da ken wel zijn”, riep ik vonkeg trug, mar wij ware n`ier eerstes!” “Wij zijn van de Vastenavönd, `n soortement van Midwinterféést, nét as bij jöllie!” Ik begon d`r zellef ok `n bietje Scandinavies van te lölle!

Inéés gaf de òòfd-gans `n gròòte ganze-schrééuw die ketste tege d`ouwe mure van de Vest. Éél de zooi (krooi, zwerrem?)vloog as ééne wollek van vere n`op mee `n kebaal van ek-me-jouw-dèèr. En ik ken m`n eige vergisse, mar ik oorde die òòfd-ganzevogel duidelek achterom roepe: “AGGE MAR LÖT ET!”

Trug