Bietje bokkeg
Ja, ok `n Geit ken `n bietje bokkeg zijn. Dé Geit ok? Ja, onze Geit van Mie d`n Os ok! Zo`n bietje d`r kont tege de krib gooie, niks is goed, lammijnmar, gij begrept mijn toch nie, da sjaggerijneg weer ok, `n zien `t nie mir zitte, `k stik van de koppijn, enzovoorts enzovoorts.
Ik wier d`r as Vlammeke (én as kameraad) zellef ók `n bietje sjaggerijneg van. Da `d edde gauw agge stijf neve mekare staat op da tochtege vochtege Bléékveldje.
“Die Krabbe n`ebbe n`t mar makkelek”, mekkerde de Geit. “Die zitte lekker werrem binne, de kerstbòòm aan, veileg achter de gerdijntjes..” “En wij staan ierzo in d`n erremoei, gin mens denk t`r ommes aan de Vastenavend mee dees dage!” “Ze denke allééneg mar aan ete n`en drinke…nouw: lekker leuteg!”
“G`et toch niks te klage Geit?”, zee ik `n bietje vonkeg. “Gij et zat ete n`om oew nek ange, genogt tot Asselewoensdag!’ Sjaggerijnege stilte, ge kon `n ganzevirke n`ore valle.
“Witte wa?”, zee ik toen, “lat ons naar de stad gaan!” “Binnedeur lengst de Kettingstraat zijn me d`r zó!” Mokkend klauterde de Geit naar beneeje. `t Was `n gek zicht: zo`n lege sokkel, mar ik moes voor koplamp speule, dus ik ging vóórop de Koremart over.
Ge kon lings en rechs bij de mense naar binne kijke. De kleine jong spulde mette Lego, Moeder kwam mette gloeiwijn uit de keuke en Vaderzeej, diep vanuit z`n luie zurregstoel : “Mo`k ellepe?”
Toen ze zage da wij bij zullie binne stonne te kijke, trokke ze rap de gerdijne dicht. “Kek mar uit mettie gerdijne”, docht ik stillekes bij m`n eige, “g`et ze sebiet nòòdeg, vóór g`t wit is`t Neuzebal!”
En zo kwame me te lange leste bij de schaatsbaan op de Mart. Binne was `t volop féést en ging de botter tege de zolder, mar buite n`op de ijsbaan was `t lekker rusteg. Me mochte voor niks de baan op. Bovedien adde ze gin schaatse voor Geite en werreme vlammekes. “Blef niet te lang op één plek staan”, zee de skihutbewòòner nog. De Peperbus sloog op z`n gemak ellef bonzende ure en wij draaide n`onze rondjes. De Geit kroefelend achter zo`n benaan aan. Dèèr konde oeweige n`uitleve! Jutta van Leerdam zouw stiksjeloers zijn asse ons zo bezeg zag.
Naar zo`n drie Berregse ketierkes ad de Geit d`r genogt van. “Ik gaan in de tent `n lekker bokbierke drinke!” en ze verdween de féésttent in.
Ik ad de baan voor m`n eige! Niks in de pad om `n pierewet t`oefene. Da daddik altijd al gewild: as `n dolle kurreketrekker ronddraaie, vonkend naar alle kante! Ik denk achteraf datta d`n mooi zicht gewist mot zijn: die vurege vonke n`op `t ijs.
Mar ik ad nie in de gate oeta ijslaagske razendsnel smolt, as `n boekske bonne n`in oew portemenee! Op `t lest zakte n`ik deur `t ijs, recht de kille donkerte n`in. Zó stade temidde van de stralende kerstlichjes, zó legde te lellepòòte in `n wak onderin d`n ijsbaan. In `n wak! Vroeger adde die allééneg mar in `t ijs op de Vest of op de Vijverberreg!
Ik oorde bove mijn `t stampe n`en `t fééste in die buitemedèl skihut. De Geit oorde n`ik bove n`alles uit, die zouw ik mar moeielek trug op die sokkel kenne krijge. En ikke? Ik ken gelukkeg m`n eige goed werrem ouwe n`as Vlammeke, zeker toen ik besefte da`k recht op de plek zat waar t`r sebiet d`Olumpiese Vastenavend is. En da`s pas écht wak wouw…!
Trug